Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(12 ψήφοι)

Η όμορφη μικρή Μονή του Αγίου Γεωργίου  βρίσκεται κοντά στο χωριό Μάνεσι Καλαβρύτων. Με βάση την  παράδοση και από  υπάρχοντα σκεύη, προκύπτει  ότι ανεγέρθη τον 12ον με 14ον αιώνα.

Κάτωθεν του Ιερού Ναού υπάρχει καταφύγιο το οποίο στα χρόνια της τουρκοκρατίας χρησιμοποιείτο  ως   Κρυφό  Σχολειό,   καθώς   και  στα  χρόνια  της ιταλογερμανικής κατοχής  1941 - 1944   ως   ασφαλές   καταφύγιο  των κατοίκων   του  Μανεσίου,  για τρόφιμα, προίκες κοριτσιών και άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Στα χρόνια της κατοχής, λόγω ελείψεως υλικών για την συντήρησή της ερειπώθηκε για λίγο χρονικό διάστημα. Το 1978 μερίμνη του Αιδεσιμότατου  Εφημέριου Μανεσίου Γεωργίου Τζελέπη του Φωτίου, σε συνεργασία  με το στρατηγό  Γεώργιο Πασσά, της συζύγου  του  Κωνσταντίνας   και   όλων  των  κατοίκων   Μανεσίου,  αναπαλαιώθηκε, ανακαινίσθηκε και ετέθηκε σε λειτουργία. Η μοναχή Χαριτίνη Βαστάκη η  οποία μόναζε στη Μονή φρόντιζε για την καθαριότητα, συντήρηση και καλή λειτουργία της.

Από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους προκύπτει ό,τι και η  Μονή του  Αγίου Γεωργίου με τους κατοίκους του  Μανεσίου  και  των  γύρω χωριών  Μπούμπουκα, Κρυονερίου,Τρεχλούς, Λαπάτας, Άνω και  Κάτω Βλασίας  και Μποντιάδων συνέβαλαν στον αγώνα του  1821 για  την  ελευθερία  της  πατρίδας  από  τον  τουρκικό  ζυγό. Τώρα  η  Μονή λειτουργεί, με τον μοναχό πατέρα Γερμανό  ο  οποίος μονάζει εκεί..

Στην εορτή του Αγίου Γεωργίου έρχονται πολλοί προσκυνητές  από τα γύρω χωριά, τελείται  Θεία  Λειτουργία  και μοιράζεται  άρτος. Μερικοί βάζουν αρνιά σε κλήρο και τα χρήματα χρησιμοποιούνται  για την καλή  λειτουργία της Μονής.

Διατηρείται επίσης το έθιμο της κουλούρας. Καθορίζεται μια απόσταση και στο τέρμα πηγαίνουν την κουλούρα. Συνήθως η απόσταση είναι η ίδια κάθε χρόνο. Εδώ επειδή το έδαφος είναι επικλινές η απόσταση είναι πολύ ανηφορική. Γίνεται αγώνας δρόμου και ο νικητής, δηλαδή αυτός που θα φτάσει πρώτος στην κουλούρα την παίρνει και την μοιράζει στον κόσμο κρατώντας ένα μικρό κομμάτι για το σπίτι του.

Συμπληρωματικές πληροφορίες από τον Βασίλειο Κλ. Τζελέπη – Πάτρα Μάϊος 2018
Συμπληρωματικά σε όσα εγράφησαν για την Ιερά Μονή του Αγ. Γεωργίου στο Μάνεσι και για τη φροντίδα που έχει δείξει και δείχνει ο αγαπητός μας εξάδελφος Παπαγιώργης Φ. Τζελέπης και ο (μακαρίτης, πλέον ) στρατηγός Γεώργιος Αλ. Πασσάς μαζί με τους συγχωριανούς μας για την αναπαλαίωση και τη συντήρησή της, αναφέρω κι’ εγώ τα παρακάτω τόσο για την ιστορία του ναϊδρίου όσο και για τον έρανο που διεξήχθη πριν από εκατό (100) χρόνια από τους συμπατριώτες μας στην Αμερική για την ενίσχυση της Ι. Μονής. Οι άνθρωποι αυτοί παρά τις αντίξοες συνθήκες με αγάπη προσέφεραν ό,τι ηδύναντο, γι΄ αυτό πρέπει να τους θυμόμαστε και ν΄αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

 ΤΟ ΜΟΝΥΔΡΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΜΑΝΕΣΙ
Για το μονύδριο, που τιμάται στ΄ όνομα του Αγίου Γεωργίου και βρίσκεται στο Μάνεσι του τ. Δήμου Λαπαθών της επαρχίας Καλαβρύτων, τα μόνα γνωστά αρχειακά κείμενα ειν΄εκείνα που περιέχονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, Μοναστηριακά φακ. 308 (έγγραφα 14, των ετών 1834-1842).

Από ένα έγγραφο που υπογράφεται από κάποιον Αλεξανδρή Αυγερόπουλο1, αντλούμε στοιχεία για την ιστορία της μονής: «ο πολυθρύλητος μοναχός Παπουλάκης2 καλούμενος, μονάζων εσχάτως εις Τριπόταμον της επαρχίας Κυναίθης και φονευθείς υπό των Αράβων, ελθών κατά το 1824 οικοδόμησε δια συνδρομής και δαπάνης των εγχωρίων, και μάλιστα του ήδη Αναστασίου Σακελλαρίου, την εις το εθνικόν χωρίον Μάνεσι, κτήμα των Οθωμανών Σαλιαρέων, εκκλησίαν του Αγίου Γεωργίου ούσαν προ αμνημονεύτων χρόνων και διέμεινεν εκείσε μέχρι του 1825, οτε μεταμεληθείς μετέβη εις Τριπόταμα, ως ανωτέρω. Επειδή δε, οι κάτοικοι του χωρίου τούτου και των πλησιαζόντων Μπούμπουκα και Ασάνι του τμήματος Νεζερού της Κυναίθης έμειναν έρημοι ιερέως και αλειτούργητοι σχεδόν, μη αρκούντως του ετέρου εφημερίου να εκπληρώση μόνος τα καθήκοντά του, προσεκάλεσαν τον εν Μακελλαριά3μονάζοντα πρόγονόν μου Πανάρετον δια να ιερουργεί ως εφημέριος εις αυτήν την εκκλησία». Ο προαναφερθείς Αλεξανδρής Αυγερόπουλος μας εξιστορεί, στο ίδιο έγγραφο, και μια προσωπική του περιπέτεια: «Τούτο μαθών εγώ και προσκληθείς παρά του προγόνου μου, καταλιπών την πρώτην διαμονήν μου εις Νεοχώρι, χωρίον εθνικόν, και παραλαβών άπασαν την κινητή μου ιδιοκτησίαν μου, βόας, αγελάδας, ίππους, πρόβατα, σπόρους και λ. ήλθον και κατώκησα μετά της οικογένειάς μου παρά τω προγόνων μου Παναρέτων, μάλιστα ένεκα των επελθουσών αναρχιών, καλλιεργώνως εις Νεοχώρι γηνεθνικήν προς ανατροφήν της οικογένειάς μου. Υπολαβών δε ο πρώην έπαρχος Κυναίθης την εκκλησίαν ταύτην εκ της κατηγορίας των μονυδρίων, προσεκάλεσε τον ειρημένον Πανάρετον και εζήτησε κατάλογον της κινητής ουσίας του μονυδρίου του• εις μάτην ο ιερεύς ούτος παρέστησεν ότι η εκκλησία αύτη δεν υπάρχει μοναστήριον...» Ο νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος Γ. Γλαράκης, σ΄ έγγραφό του προς το Υπ. Εκκλησιαστικών (Πάτρα, 1.5.1834) αναφέρει ότι, σύμφωνα με πληροφορίες του Επάρχου Κυναίθης, ο Αυγερόπουλος έφερε την περιουσία του και την ένωσε μ΄ εκείνη του μοναστηρίου «και ίσως μετά το θάνατό του είχε σκοπόν ν΄ αφιερώσει την περιουσία του εις το μοναστήριον». Μας πληροφορεί επίσης ότι η διαχείριση της περιουσίας αυτής αναλήφθηκε από το δημόσιο και μας δίνει κατάλογό της: «100 σφαχτά, 3 βόδια, 5 γελάδια, 1 ίππος, 1 όνος, 10 χοίροι, 15 οκάδες χάλκωμα». Η Γραμμ. της Επικρατείας (Εν Ναυπλίω9.5.1834) μ΄ έγγραφό της προς τον νομάρχη καθόρισε ότι ο Αυγερόπουλος έπρεπε ή ν΄ αφιερώσει την περιουσία του στο μοναστήρι και να έχει ισόβια την επικαρπία της ή να την παραλάβει προσωρινά με «εγγυητήν αξιόχρεων» και να αποδείξει τα δικαιώματά του στα δικαστήρια που επρόκειτο να συσταθούν. Ο Αυγερόπουλος προτίμησε τη δεύτερη λύση και ζήτησε την περιουσία του, αλλά το δημόσιο την είχε εκποιήσει μαζί με άλλα περιουσιακά στοιχεία του μοναστηριού. Γι ΄αυτό καταβλήθηκαν στον δικαιούχο, και γι΄ αποζημίωσή του δρχ. 172,30 Εγγυητικό έγγραφο για τον Αυγερόπουλο κατέθεσε ο Μανεσιώτης ιατρός Νικόλαος Νίκας(8.6.1834).

1. Ναύπλιο 28.3.1834. Προς την επί της δημοσίας Εκπαιδεύσεως Β. Γραμματείαν της Επικρατείας.
2. Φωτάκου, Απομνημονεύματα τ Β΄, εν Αθήναις 1899, σελ. 341-351
Θεοδ. Ρηγοπούλου, Απομνημονεύματα, Αθήναι 1979, σ. 67-70
Μπάμπη Άννινου. Ο Παπουλάκης, Αθήναι (1971).
3. Ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Μακελλαριά, παρά τους Λαπαναγούς Καλαβρύτων.

123456