Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Παρασκευή, 08 Μαΐου 2020 18:28

Αναμνήσεις Νικολάου Καράμπελα. Ενότητα 3η: Απελευθέρωση

(Φωτογραφία από το διαδίκτυο. Διανομή βοήθειας της UNRRA σε ελληνικό χωριό) (Φωτογραφία από το διαδίκτυο. Διανομή βοήθειας της UNRRA σε ελληνικό χωριό)

Μετά, αφού έφυγαν οι Γερμανοί, γυρίσαμε στο σπίτι μας. «Ζήτω! Ελευθερωθήκαμε! Ήρθαν οι σύμμαχοι!» Μας κουβάλαγαν τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, γάλατα κ.τ.λ. Ήταν η ΟΥΝΡΑ.

Αλλά δεν βάσταξε πολύ η ζωή αυτή. Έπεσε η ελονοσία και αρρώστησα εγώ και τα άλλα μου δυο αδέλφια. Ο πυρετός έφτανε σαράντα και άνω. Θυμάμαι όταν ήμουν στο κρεβάτι εγώ και ο Μιχαλάκης, παιδί πέντε χρονών με πυρετό σαράντα, λέει της μητέρας μου: «Θέλω να μεταλάβω, αλλά ο παπάς δεν είναι εδώ. Φέρε μου σε ένα ποτηράκι λίγο κρασί με ένα κουταλάκι να μεταλάβω, το ίδιο είναι...» Και μόλις ήπιε το κρασάκι με το κουταλάκι, έγειρε το κεφαλάκι του και πέθανε. Θυμάμαι ήταν 17 Ιουλίου 1945, ανήμερα της Αγίας Μαρίνας... Άρχισα εγώ να κλαίω και με (ε)πήρανε και με (ε)πήγαν στο σπίτι του Μελέγκου...

Μια Αμερικάνα νοσοκόμα έφερε ρούχα, παπούτσια και το έντυσε ναυτάκι. Αν ζει, να είναι καλά. Αν πέθανε να είναι άγιο το όνομά της. Το απόγευμα στις 6 η ώρα το κήδεψαν. Η καμπάνα χτύπαγε «Νταν, νταν, νταν...» και κάθε χτύπημα ήταν και ένα μοιρολόι της μάνας μου «Παιδάκι μου, αγγελούδι μου, μωρό μου, πού πας...»

Αλλά την άλλη χρονιά έδωσε ο Θεός ένα παιδάκι της μάνας μου, και το βαφτίσαμε και το βγάλαμε Μιχαλάκη. Ένα αγοράκι όμορφο, ίδιο με το Μιχαλάκη που πέθανε. Όταν πήγε πέντε χρονών, έμοιαζε πολύ με το παιδάκι που χάσαμε. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα θα το θυμάμαι...

Μετά, όταν τέλειωσα το Δημοτικό, με έστειλε ο πατέρας μου στο Γυμνάσιο στα Καλάβρυτα.

Μέναμε σε ένα δωμάτιο εγώ, ο Θόδωρος ο Τζούδας και ο Ανδρέας ο Μελέγκος. Πλήρωναν οι γονείς μας εικοσιπέντε δραχμές ο καθένας. Τις περισσότερες ημέρες ήμασταν νηστικοί... Βράζαμε σε ένα μπρίκι τραχανά ή μανέστρα. Όταν έτρωγε ο ένας, οι άλλοι δύο κοίταζαν. «(Δώσε) και εμένα λίγο φαΐ». Δεν έφτανε για τον ένα...

Το αρχείο δημοσιεύει και επιμελείται ο γιός του εκλιπόντος Ανδρέας Καράμπελας

karabelas andreasΟ Αντρέας Νικ. Καράμπελας γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Γούβα (Άγιος Αρτέμιος). Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1990 κατοικεί στο Λαγονήσι. Δούλεψε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα για 20 χρόνια, έδωσε ΑΣΕΠ και τώρα διδάσκει στο Λύκειο Αναβύσσου. Έχει μία κόρη. Έχει εκδόσει το βιβλίο-λεύκωμα «Το Λαγονήσι που αγαπήσαμε» και το διήγημα «Κυριακής χαρά» που έλαβε 3η θέση σε Πανελλήνιο διαγωνισμό και εξεδόθη στη συλλογή βραβευθέντων.