Γεννημένη στα Σουδενά, η κυρά Τούλα (έτσι τη φωνάζαμε όλοι μας) παντρεύτηκε τον συγχωριανό μας κυρ Χρήστο Τζελέπη, πριν από πολλά χρόνια κι έζησε όλη σχεδόν την υπόλοιπη ζωή της στο πανέμορφο χωριό μας. Αταίριαστο ζευγάρι εξωτερικά οι δυο τους, αλλά πολύ αγαπημένο. Μικρός το δέμας ο κυρ Χρήστος, ψηλή και γεροδεμένη η κυρά Τούλα, όμως αγαπούσαν και σέβονταν ο ένας τον άλλον και μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Νίκο, την Ασπασία και τον Θανάση. Δυστυχώς όμως η μοίρα στάθηκε σκληρή με τον Θανάση καθώς ο Θεός τον πήρε νωρίς κοντά του στους ουρανούς, πληγώνοντας βαθύτατα την οικογένεια του, τους γονείς του και τα αδέρφια του. Η κυρά Τούλα κι ο κυρ Χρήστος απέκτησαν εγγόνια και μετέπειτα και δισέγγονα, όμως κι ο πολύ αγαπητός σε όλους μας, κυρ Χρήστος, αποδήμησε στους ουρανούς πριν μερικά χρόνια, αφήνοντας την κυρά Τούλα μόνη της, γεμάτη και αγκαλιασμένη από την αγάπη των παιδιών της και των οικείων της.
Ολόκληρη η ζωή του κυρ Χρήστου και της Κυρά Τούλας συνδέθηκε με το παραδοσιακό καφενεδάκι-παντοπωλείο, ιδιοκτησίας του φημισμένου Μανεσιώτη γιατρού Γεώργιου Νίκα, που διατηρούσαν στην «πάνω ρούγα» και δη στην παλιά πλατεία του χωριού μας, πίσω από τα δυο μεγάλα πλατάνια. Συνδέθηκε όμως και με τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Γιατί σε εκείνη την πλατεία, τα παιδιά της γενιάς μας παίξαμε τα πρώτα μας παιχνίδια στην ακμή της νεότητάς μας (κρυφτό, κυνηγητό, μήλα, μπάλα), χαράξαμε τα πρώτα μας όνειρα, νιώσαμε τα πρώτα χτυποκάρδια της αγάπης και ακούγαμε τις απεγνωσμένες φωνές του κυρ Χρήστου και της κυρά Τούλας (κάθε που κάναμε πολύ θόρυβο με τις φωνές μας και ειδικά τα μεσημέρια που προσπαθούσαν να ησυχάσουν λίγο και να ξεκουραστούν) αλλά και τις συμβουλές τους σε πάρα πολλά πράγματα. Από το καφενεδάκι τους γευόμασταν παγωτά, καραμέλες, αναψυκτικά που μας τα πρόσφεραν πάντα με χαμόγελο κι οι δύο τους. Εκεί απολάμβαναν το καφεδάκι τους, τα ουζάκια τους, τα αναψυκτικά τους και τα λουκούμια τους πολλοί κάτοικοι του χωριού, κάτω από τη σκιά των πλατανιών, καθώς η κυρά Τούλα φρόντιζε να διατηρεί πάντα καθαρή την πλατεία κι ο κυρ Χρήστος να δροσίζει το χώρο για να καταλαγιάζει η σκόνη.
Ο κυρ Χρήστος, η κυρά Τούλα, ο γιατρός Γιώργος Νίκας κι ο στενός του φίλος κύριος Κλέωνας, ο κυρ Χαράλαμπος Παππάς και η κυρά Κωνσταντίνα Νικολακοπούλου αποτελούσαν τα «μέλη» αυτής της αγαπημένης γειτονιάς, που περιστοίχιζε την πλατεία και τα πλατάνια της και «φιλοξενούσε» δεκάδες κατοίκους, ειδικά τα καλοκαίρια, στα τραπεζάκια του παραδοσιακού καφενείου. Πιο δίπλα βρίσκονταν και βρίσκονται ακόμη οι πανέμορφες κοινόχρηστες βρύσες με το κρυστάλλινο νερό, στις οποίες ξεδιψούσαν όλοι οι περαστικοί, αλλά και πολλά ζωντανά. Το καφενεδάκι, η πλατεία με τα πλατάνια και οι παραδοσιακές βρύσες συνέθεταν μια εικόνα, κυριολεκτικά βγαλμένη μέσα από έναν παραδεισένιο πίνακα ζωγραφικής.
Ο χρόνος όμως στέκει, αμείλικτα, αδυσώπητος με όλους. Όλοι τους «έφυγαν» σιγά σιγά με την Κυρά Τούλα να είναι η τελευταία που έκανε το ταξίδι στους ουρανούς. Η πλατεία άλλαξε και μόνο τα πλατάνια παραμένουν ακόμη, αγέρωχα, εκεί. Η κυρά Τούλα συνέχισε να λειτουργεί το καφενείο, μετά την ανάνηψη του κυρ Χρήστου στους ουρανούς, για κάποιο χρονικό διάστημα και όσο άντεχαν οι δυνάμεις της. Κατόπιν αποσύρθηκε, έχοντας αμέριστη την αγάπη των παιδιών της και των εγγονιών της. Το καφενεδάκι εγκαταλείφθηκε στις φθορές του χρόνου και καθώς κανένας δεν θέλησε να συνεχίσει να το λειτουργεί, ανακαινίστηκε από τους απογόνους του γιατρού Γεώργιου Νίκα και μετετράπη, σήμερα, σε ένα μοντέρνο κατοικήσιμο σπίτι με παραδοσιακές πινελιές, όντας πετρόκτιστο.
Όσο όμως κι αν άλλαξε η όψη του, μέσα στις καρδιές μας το καφενεδάκι παραμένει αναλλοίωτο, όπως επίσης και οι μορφές του κυρ Χρήστου και της κυρά Τούλας. Η φυγή τους άφησε ένα κενό μέσα μας, ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Μαζί τους «έφυγε» και μια ολόκληρη εποχή της ζωή μας. Η σκέψη μας θα τους ακολουθεί πάντα εκεί ψηλά, από όπου θα μας κοιτάζουν ευλαβικά και θα χαμογελούν καθώς θα διαπιστώνουν πως τα μικρά φωνακλάδικα παιδιά της πλατείας μεγάλωσαν επιτέλους και, πλέον, κάθε που περνάμε από εκεί όλοι μας, το καφενεδάκι τους, ζωντανεύει μέσα μας και φωτίζει τις ψυχές μας. Καλό ταξίδι στους ουρανούς κυρά Τούλα και να πεις στον κυρ Χρήστο πως πάντα τον θυμόμαστε…..
Τρύφωνας Μαντάς
